Een antiquair die tijdens een speurtocht opzoek was naar antieke spullen, stuitte op een boekwerkje met de titel ’Lijst van scheld- en bijnamen van Bunschoten-Spakenburg en Eemdijk’.

In dorpen hechtten de mensen er blijkbaar aan om elkaar niet alleen te voorzien van een koos- of scheldnaam, maar werd het van een zodanig belang geacht dat de namen voor de eeuwigheid dienden te worden vastgelegd. Bijnamen die hun oorsprong vonden in het werk of beroep van de man of vrouw, het straatleven, fysieke eigenaardigheden, kwaal, gebrek of afwijking, uitspraken, gedrag en/of kleding. Vooral als meerdere mensen bekend waren onder dezelfde voor- en achternaam was het gebruikelijk onderscheid te maken door het gebruik van een bijnaam. Dat kun je ook veel in Volendam zien.
Onderwijzers
Ook onderwijzers kregen een bijnaam: Simpeltje, Yellow, Blubber, Fred Flintstone, e.d. Soms waren leerlingen zich niet eens meer bewust van het feit dat het om bijnamen ging. Zo vroeg een echtpaar op een ouderavond naar de heer De Beer, wiens werkelijke naam totaal anders was. Vreemd genoeg waren het over het algemeen mannen die te maken kregen met een bijnaam. Bij vrouwen kwam dat vrijwel alleen voort uit jaloezie of nijd. Daarbij moeten we denken aan namen als De Hoer, Spatje, Hannibal, Mien Meloen, Octopus, e.t.c. De wens is om de bijnamen te waarderen en voor de eeuwigheid vast te leggen.