Bij Pride Amsterdam varen 26 inwoners van Noord-Holland mee op de provincieboot.

Door tijdens de botenparade hun verhaal te delen willen ze bijdragen aan meer acceptatie van de LHBTQ+ gemeenschap. Deze serie portretteert 4 deelnemers. In aflevering 3: Jay Muller (27) uit Amsterdam. “Ik was een bittere, ongelukkige vrouw, maar nu ben ik de gelukkigste man op aarde.”

Jay Muller: “Mijn omgeving reageerde heel lief toen ik op mijn 24ste uit de kast kwam als trans man. Familieleden gingen meteen oefenen met mijn nieuwe naam. Toch had ik me druk gemaakt om mijn coming-out. Ik weet nog dat ik met een steen in mijn maag naar mijn moeder ging. ‘Mama, ik voel me geen vrouw’, gooide ik eruit. Ze pakte me vast en zei ‘ik hou van jou’. Toen dacht ik: ‘heb ik hier nou wakker om gelegen?’ Ook mijn vader reageerde positief. Hij gaf mij – de kleinste van zijn 8 kinderen – meteen een bijnaam: Biggie Boy. Dat voelde goed.

Ik wilde zo snel mogelijk starten met mijn transitie, maar de huisarts zei dat het VU-ziekenhuis een wachtlijst van 2 jaar had. Dat was een dreun. Uiteindelijk duurde het wachten bijna 3 jaar. Met de pandemie erbij was het niet te doen. Ik werd depressief en agressief. Mijn toenmalige relatie zei op een gegeven moment: ‘jij gaat nú hulp zoeken of ik kick je het huis uit’.

Mentale muur

Bokscoach Frank Rigter was mijn lifesaver. Hij leerde me omgaan met woede. Dankzij Frank kwam ik erachter dat je lijf en je mentale gezondheid 1 geheel zijn. Wanneer hij me fysiek afbeulde, verviel mijn mentale muur. Zo leerde ik boksen én praten over wat diep in me zat weggestopt. Wat ik tegenkwam? Mezelf. Jarenlange opgekropte pijn, boosheid en frustratie.

Dat ik 2 jaar had rondgelopen met een eierstoktumor was mijn grootste trauma. Ik voelde dat er iets mis was, maar niemand geloofde me. Ze vonden me een aansteller. Tot het misging en ik maar net overleefde. Daarover zat zoveel woede in me. Het klinkt gek, maar Frank sloeg dat los. Dat was nodig. Door fysiek kapot te gaan, kun je mentaal dieper graven.